W 1534 roku król Francji Franciszek I upoważnił nawigatora Jacquesa Cartiera (1491-1557) do poprowadzenia podróży do Nowego Świata w celu poszukiwania złota i innych bogactw, jak również nowej drogi do Azji. Trzy wyprawy Cartiera wzdłuż Rzeki Świętego Wawrzyńca pozwoliły później Francji rościć sobie prawo do ziem, które stały się Kanadą. Urodzony w Saint-Malo we Francji, Cartier zaczął żeglować jako młody człowiek. Przed podjęciem trzech słynnych podróży do Ameryki Północnej zyskał reputację zdolnego nawigatora.
Pierwsza podróż Jacquesa Cartiera do Ameryki Północnej
Uważa się, że Cartier podróżował do Brazylii i Nowej Fundlandii przed 1534 rokiem. W tym samym roku rząd króla Francji Franciszka I zlecił Cartierowi poprowadzenie ekspedycji do „północnych krain”, jak wówczas nazywano wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej. Celem podróży było znalezienie północno-zachodniego przejścia do Azji, a także zebranie po drodze bogactw, takich jak złoto i przyprawy.
Cartier wyruszył w kwietniu 1534 roku z dwoma statkami i 61 ludźmi, a na miejsce dotarł 20 dni później. Podczas tej pierwszej wyprawy zbadał zachodnie wybrzeże Nowej Fundlandii i Zatokę Świętego Wawrzyńca aż do dzisiejszej wyspy Anticosti, którą Cartier nazwał Assomption. Przypisuje mu się również odkrycie tego, co dziś znane jest jako Wyspa Księcia Edwarda.
Druga podróż Cartiera
Cartier powrócił, by złożyć raport z wyprawy królowi Franciszkowi, przywożąc ze sobą dwóch schwytanych rdzennych Amerykanów z półwyspu Gaspé. Król wysłał Cartiera z powrotem przez Atlantyk w następnym roku z trzema statkami i 110 ludźmi. Z dwoma jeńcami pełniącymi rolę przewodników, odkrywcy wyruszyli w górę rzeki Świętego Wawrzyńca aż do Quebecu, gdzie założyli obóz.
Kolejna zima przyniosła spustoszenie w wyprawie, 25 ludzi Cartiera zmarło na szkorbut, a cała grupa naraziła się na gniew początkowo przyjaznych Irokezów. Wiosną odkrywcy pojmali kilku wodzów irokezkich i wrócili do Francji. Choć sam nie był w stanie jej zbadać, Cartier opowiedział królowi o relacjach Irokezów o innej wielkiej rzece ciągnącej się na zachód, prowadzącej do niewykorzystanych bogactw i być może do Azji.
Trzecia i ostatnia podróż Cartiera
Wojna w Europie wstrzymała plany kolejnej wyprawy, która w końcu ruszyła w 1541 roku. Tym razem król Franciszek powierzył szlachcicowi Jean-François de La Rocque de Roberval zadanie założenia stałej kolonii na północnych ziemiach. Cartier popłynął kilka miesięcy przed Robervalem i dotarł do Quebecu w sierpniu 1541 roku. Po przetrwaniu kolejnej surowej zimy, Cartier postanowił nie czekać na przybycie kolonistów, ale odpłynął do Francji z ilością złota i diamentów, które jego zdaniem zostały znalezione w pobliżu obozu w Quebecu.
