Japoński termin Mono No Aware wzywa nas do uświadomienia sobie i docenienia nietrwałej natury rzeczy i pielęgnowania piękna przemijania.
Czym jest mono no aware?
Bogata w znaczenia i subtelności, dusza Mono no aware jest często trudna do udanego opisania słowami. Jednak ten prawie nieprzetłumaczalny termin odnosi się do melancholijnej świadomości, że wszystko jest tymczasowe. Jest to świadomość ulotnej natury rzeczy. Dosłownie tłumaczone na „patos rzeczy”, oznacza empatię lub wrażliwość na rzeczy, które przemijają i trwają tylko przez krótki okres. Ten japoński zwrot oznaczający świadomość nietrwałości obejmuje zarówno uczucia radości, jak i smutku, ponieważ taka jest prawda o życiu.
Niezależnie od tego, czy chodzi o zmianę pór roku, blaknięcie młodości, czy nietrwałość miłości, wszystkie rzeczy powinny być pielęgnowane ze względu na ich przemijającą naturę, a nie opłakiwane. Kiedy nauczymy się to robić, nauczymy się doceniać prawdziwe piękno wszystkiego.
Mono No Aware można najlepiej wyjaśnić jako „efemeryczną naturę piękna”. Odnosi się do subtelnego, słodko-gorzkiego uczucia, którego doświadczasz, gdy jesteś świadomy, że nic nie ma trwać wiecznie, bez względu na to, jak dobre lub złe jest. Charakteryzuje się naszym uznaniem i bólem serca z powodu przemijającej natury rzeczy, ludzi, miłości, a nawet życia.
Zrozumienie Mono No Aware
Chociaż traci część swojej prawdziwej istoty w tłumaczeniu, dosłowne tłumaczenie tego terminu to „patos lub smutek rzeczy”. Według kultury japońskiej termin „Mono” odnosi się do „rzeczy”, „aware” odnosi się do sentymentu lub uczucia, a „no” sugeruje istotę, którą coś posiada.
Stąd też mono no aware oznacza głębokie emocje, jakie pewne rzeczy mogą w nas wywołać. Jest to związane z poruszającym uczuciem tymczasowości, jak wszystko w naturze i wszechświecie, które jest zarówno smutne, jak i piękne.
Ta empatia wobec nietrwałości to uczucie tęsknoty za rzeczywistością życia. Często określane jako „ahh-ness” rzeczy, jest to delikatny smutek, który ogarnia nas, gdy uświadamiamy sobie nietrwałość miłości i życia. Kiedy stajemy się świadomi nietrwałej natury rzeczy i życia, zyskujemy większe uznanie dla ich piękna, jednocześnie odczuwając głębszy smutek z powodu ich znikania z naszego życia.
Tim Lomas, badacz psychologii pozytywnej na University of East London, wyjaśnia „Termin ten został ukuty przez Motoori Norinaga, osiemnastowiecznego literaturoznawcę.” {1} Norinaga zauważył, że ta emocja lub nastrój zajmowały kluczowe miejsce w kulturze japońskiej, ponieważ uchwyciły patos lub smutek uzyskany dzięki świadomości nietrwałej i ulotnej natury życia.
Pochodzenie terminu
Termin mono no aware powstał w okresie Heian (794-1185) w Japonii i był pod silnym wpływem filozofii buddyjskiej. Słowo, które oznacza ulotność materialnego i cielesnego życia, było szeroko wykorzystywane w japońskiej literaturze w tym okresie.
Uważa się, że termin „świadomy” był początkowo używany w okresie Heian do wyrażania nieartykułowanych i spontanicznych uczuć, takich jak „wow” „oh” czy „ahh”. Jest to to uczucie, które wywiera na nas silny wpływ w sposób mimowolny, a jednocześnie natychmiastowy, zanim będziemy w stanie faktycznie wyrazić je słowami.
Jednak termin ten nie był powszechnie używany aż do XVIII wieku, kiedy to Motoori Norinaga, japoński badacz kultury w okresie Edo, użył go w swojej krytyce literackiej Opowieści o Genji. Ostatecznie termin ten stał się szeroko rozpowszechniony i stał się kluczowym zwrotem w japońskiej kulturze i tradycji. Według Motoori Norinagi (1730-1801), zrozumienie mono no aware wymaga od nas rozpoznania istoty i mocy wszystkiego w naturze i we wszechświecie, „nie tylko księżyca i kwiatów wiśni”, i bycia poruszonym przez każdą małą rzecz.
